Sesetengah pembangkang altruisme bukan yang memperdebatkan bahawa doktrin ini adalah berbahaya kerana altruisme akan mengakibatkan pencabulan-pencabulan kebebasan individu jika negara-negara menguatkuasakan prinsip ini. Umpamanya, David Kelley berkata, "Jika pengorbanan diri merupakan suatu idaman — jika perkhidmatan kepada orang-orang lain merupakan idaman yang tertinggi, iaitu jalan tindakan yang paling mulia — mengapakah kita tidak hendak memaksakan semua orang bertindak sedemikian?" Beliau mempercayai bahawa ini akhirnya akan mengakibatkan negara itu memaksakan semua orang mengamalkan sistem politik kolektivisme, iaitu seperti sistem komunis.

Berdasarkan keyakinan-keyakinan politik, penyokong-penyokong altruisme boleh dibahagikan kepada dua kumpulan:

• mereka yang mempercayai bahawa altruisme merupakan suatu pilihan peribadi (dan oleh itu, penting diri lampau (bahasa Inggeris: selfishness, berbanding kepentingan diri, self-interest) boleh dan harus diterima); dan
• mereka yang mempercayai bahawa altruisme merupakan idaman kesusilaan yang harus dipeluk oleh semua manusia, jika boleh.

Salah satu penyokong cabang pemikiran politik altruisme pertama yang terkenal ialah Lysander Spooner yang menulis dalam karyanya, Hukum Semula Jadi:

"Manusia, sudah pasti, berhutang banyak lagi kewajipan kesusilaan kepada sesama makhluk; umpamanya, memberikan makanan kepada mereka yang lapar, memberikan pakaian kepada mereka yang telanjang, memberikan tempat perlindungan kepada mereka yang tiada tempat berteduh, menjaga mereka yang sakit, memperlindungi mereka yang tidak berupaya mempertahankan diri, membantu mereka yang lemah, dan menyedarkan mereka yang jahil. Bagaimanapun, kesemua ini hanya merupakan kewajipan-kewajipan kesusilaan yang mana setiap orang harus membuat keputusan diri, dalam setiap kes yang tertentu, tentang bagaimana dan sejauh mana dia boleh dan akan melakukannya."

Perkara-perkara seperti sebuah undang-undang yang memerlukan pemandu-pemandu kereta menepi untuk memberi laluan kepada kenderaan-kenderaan kecemasan mungkin juga dapat diberi alasan yang kuat melalui pengharapan etika altruisme. Akhirnya, penyokong-penyokong radikal cabang ini mungkin akan melanjutkan perkara-perkara tersebut dan menyokong sesetengah bentuk kolektivisme atau faham perkauman.

Altruisme sering dianggap — termasuk juga oleh orang-orang yang bukan penyokong altruisme — sebagai jenis etika yang harus memandu tindakan ahli-ahli politik serta orang-orang lain yang memegang jawatan-jawatan berkuasa. Orang-orang sebegitu biasanya dijangka harus mengetepikan kepentingan-kepentingan diri dan berkhidmat untuk manfaat penduduk-penduduk. Apabila mereka tidak berbuat demikian, mereka akan dikritik sebagai telah gagal dalam apa yang dipercayai sebagai kewajipan etika untuk mengutamakan kepentingan-kepentingan orang lain berbanding kepentingan diri.